Ad,

Vele woorden zijn gesproken,

vele stiltes werden toegestaan,

een lange tijd van wachten

op het onherroepelijke.

 

Je stem viel af en toe weg,

afgelopen week sprak je niet meer,

de laatste woorden: dank dat jullie er zijn,

Ik bewonder jullie zorg.

 

De maandag voor de tweede hersenbloeding

gaf ik hem een mandarijn met een glas water,

“ik hoop, dat het niet lang meer duurt”,

zei hij met een glimlach.

 

Het gaat om de orthopraxis, niet om de orthodoxie,

aandacht voor elkaar, kiezen voor elkaar

ook in moeilijke of spannende momenten,

niet loslaten, er zijn; zijn levensmotto.

 

Deze prachtmens droeg dit uit in gesprekken,

tijdens zijn preken en voorgaan in de liturgie.

Ieder van ons kan dit persoonlijk inkleuren.

Vandaag doet de herinnering pijn.

 

Ad, de gelovige liturg, prijst God

om wat hij anderen gegeven heeft

aan bezorgdheid, aandacht en liefde

en ontvangen heeft aan vriendschap.

 

Onzeker over wat we niet kunnen weten,

achter de dood, achter de horizon

van dit rijke leven, eeuwig zijn,

bidden wij voor Ad, nu slechts lijfelijk aanwezig.

 

Moge de Eeuwige hem een plek geven;

Hij gaat terug naar Hem,

waarop hij zijn leven gebouwd heeft

van waaruit hij familie en vrienden

 

vriendschap gegeven heeft, dankbaar

voor alle genegenheid, die hij ontving.

Ad, het is goed zo, verlaat ons

als een tevreden en gezegend mens.

 

John Schreurs